Złotoryjski Lasek (Bürgerwäldchen)

Przy drodze do Złotoryi, w południowo-zachodnim skraju miasta powstał pod koniec XIX w. kompleks leśny zwany wówczas Laskiem Mieszczańskim. Obecnie ze względu na swoje położenie przy jednej z wylotowych dróg nosi on nazwę Złotoryjskiego. Teren ten wcześniej był własnością konsorcjum legnickich mieszczan. Na zboczach znajdowały się miejsca gdzie wydobywano piasek, glinę oraz węgiel brunatny dla pobliskich cegielni. Działało ich tu kilka; dwie przy al. Zwycięstwa, jedna przy ul. Kilińskiego i na końcu ul. Ceglanej.
W 1833 r. przy drodze przecinającej obecny Lasek Złotoryjski, na Wzgórzu Zwycięstwa powstała kawiarnia nazwana Siegeshöhe, na miejscu której po pożarze w 1855 r. został wzniesiony w 1891 r. nowy budynek restauracyjny. W jej pobliżu w 1910 r. został wzniesiony pomnik w 150 rocznicę bitwy stoczonej pod Legnicą w 1760 r.
Dzieje Lasku Mieszczańskiego rozpoczynają się właściwie od 1890 r. Wtedy to rozpoczęto planowe nasadzenia na jego terenie. Ideę utworzenia Parku w tym miejscu rozpowszechnił i wspierał finansowo bankier i prezes legnickiej Izby Handlowej Ludwig Mattheus. Na jego cześć nazwano wzgórze znajdujące się we wschodniej części Lasku (Mattheushügel). Na tym wzgórzu znajdował się pierwszy i jedyny dotąd w Legnicy tor saneczkowy. W jego pobliżu na niewielkim wzniesieniu umieszczono kamień upamiętniający kupca i radnego miejskiego Ericha Schneidera (1835-1896). W 1965 r. wytarto dedykację i przerobiono go na kamień upamiętniający XX-lecie PRL.
Pracami nasadzeniowymi w prawej części Lasu (w rejonie dawnej wsi Białka), zajęła się rodzina Rufferów – legnickich potentatów w branży sukienniczej. Dzięki ich finansowemu wsparciu nasadzono tam w sumie, do 1907 roku, 150 tys. drzew. W 1907 r. rodzina przekazała miastu ten teren (znany jako Park Ruffera). Upamiętnione to zostało ok. 1910 r. pomnikiem w formie ławy z wizerunkiem z wizerunkiem Samuela Beniamina Ruffera.
W końcu lat 30. XX wieku, po wykupieniu terenów z rąk prywatnych, na zachód od Parku Ruffera rozpoczęto budowę Szpitala Wojskowego, który od 1945 r. znajdował się w rękach Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej.
Park do 1945 roku był miejscem wypoczynku legniczan. Wyposażono to miejsce w typowe dla parków budowle: pergole, altany, groty, “miejsca zadumy”, poprzecinano krętymi alejami i promenadami. Wyraźnie oddzielono część rekreacyjną, od części przemysłowej. Po wojnie teren ten zatracił swój charakter, stając się z każdym rokiem dzikim obszarem.

Źródła:
M. Juniszewski, Urbanonima Legnicy. Z dziejów miasta. [w:] Szkice Legnickie, t. XXXIII, Legnica 2012.
http://www.pzw.org.pl/kotwica/cms/1719/akweny_pod_opieka__kola_