CERES Maschinenfabrik A.G. vorm. Felix Hübner

Fabryka Maszyn Rolniczych CERES istniała od 1913 do 1927 r. Była bezpośrednią kontynuatorką działalności fabryki Felixa Hübnera.

Wszystko zaczęło się 12 sierpnia 1856 r., kiedy to rząd pruski udzielił konstruktorowi maszyn Josephowi Rupprechtowi koncesji na budowę odlewni żelaza wraz z instalacją kotła parowego i warsztatem do budowy maszyn. Początkowo szczęście nie sprzyjało przedsięwzięciu; tylko przez pierwsze pięć lat dwukrotnie doszło do zmiany właściciela, jednak w 1875 r. nabyli przedsiębiorstwo Felix Hübner i Wilhelm Gubisch. Cztery lata później Gubisch opuścił fabrykę i tym sposobem Hübner stał się jej jedynym właścicielem. W bardzo szybkim tempie rozwinął przedsiębiorstwo i pomimo niewystarczających jeszcze w tamtych czasach środków transportu, szybko dotarł na Wschód. Należał do jednych z pierwszych przedsiębiorców, którzy sprzedawali maszyny rolnicze niemieckiej produkcji we wschodnich Niemczech, szybko zdobywając renomę wśród okręgów rolniczych rozciągających się daleko na wschód aż po Rosję. Swoją produkcję skoncentrował głównie na budowie maszyn wykorzystywanych w małych gospodarstwach rolnych. Felix Hübner zmarł w 1888 r., a rozbudowę przedsiębiorstwa, już wtedy stojącego na mocnym fundamencie, kontynuował jego brat Max Hübner. Pod jego kierownictwem do zakładu przy Lindenstraße 6 (ul. Libana) dołączono jeszcze nową fabrykę usytuowaną przy Hedwigstraße 11 (ul. ks. Piotra Ściegiennego), rozwijając firmę do rangi światowego przedsiębiorstwa. W owym czasie, w okresie największego zatrudnienia, pracowało tu 700-800 osób. Max Hübner, który był wówczas także radcą handlowym, zmarł w 1913 r.

Pozbawionemu odtąd właściciela przedsiębiorstwu pomocy udzielili obywatele Legnicy, ludzie interesu oraz śląscy rolnicy, przemieniając fabrykę w spółkę akcyjną Ceres Maschinenfabrik A. G. vorm. Felix Hübner, Liegnitz. Przy tej zmianie zakład otrzymał również nowe kierownictwo. Ściągnięto fachowców, jednocześnie wprowadzając nowy porządek i strukturę zakładu, ustawiono specjalistyczne maszyny, a produkty dopasowano do bieżących wymagań i potrzeb gospodarstw rolnych z coraz większych kręgów odbiorców. Znajdujące się w trakcie energicznej rozbudowy przedsiębiorstwo szybko stało się przemysłową dumą miasta.

Największą sławę przyniosły takie wyroby fabryki, jak młockarnie funkcjonujące według różnych systemów, począwszy od najmniejszych maszyn, skończywszy na największych, wyposażonych w lokomobilę; następnie sieczkarnie, siewniki rzędowe, maszyny do przygotowywania pasz itd. O renomie wspomnianych powyżej maszyn świadczy fakt, że w odległych rejonach Niemiec, a zwłaszcza na ich wschodnich obszarach i w Rosji, maszyny te znane są pod jedną wspólną nazwą: „prawdziwe legnickie maszyny”. Spółka osiągnęła wiodącą pozycję na rynku, nadając ton całej branży, zwłaszcza w zakresie maszyn specjalistycznych. W 1916 r. zakład w produkcji i sprzedaży maszyn przekroczył magiczną barierę 250 tys. sztuk. Kolejnym dowodem renomy największego przedsiębiorstwa prowincji było to, że po rozpoczęciu pierwszej wojny światowej zaufano spółce i złożono zamówienia na bardzo duże ilości produktów wytwarzanych w fabryce. Przed wojną spółka zatrudniała około 2,5 – 3 tys. robotników i urzędników z Legnicy. Sprzyjały temu potrzeba rozwoju przemysłu maszyn rolniczych oraz korzystne usytuowanie geograficzne miasta na mapie kraju i Europy.

W 1927 r. spółkę postawiono w stan likwidacji. Pomieszczenia fabryczne przejęła po niej fabryka J. Grolicha.